miércoles, 28 de marzo de 2018

I Concurso de Relato Breve (patrocinado pola ANPA)

Os alumnos premiados foron:
  1. Sofía Pérez Churión – 2º BACH B: “Recorda miña nena”
  2. Esther Santiago Casares -  2º BACH B:  “Un intre”
  3. Beltrán Dobarrio Requejo – 4º ESO A.  “Samaín”

A cuantía dos premios foi: 
70€ gañador
50€ 2º premio 
30€ o 3º premio. 

O xurado fallou o premio no mes de decembro e a entrega de premios foi o martes 20 de febreiro no Salón de Actos.

Velaí os 3 relatos premiados:

Relato de Sofía Pérez Churión. 2º Bach B
"RECORDA MIÑA NENA"

Recorda miña querida neta que isto que che vou a contar é unha historia que trata sobre a decadencia da humanidade. De como fóramos masacrados e destruídos, reducidos a menos da metade, relegados a menos da metade, relegados ao seu servizoe por último liberados casi ao completo, xusto e cando se nos contaba por centenares.

Nunca olvides miña querida neta que somos máis que a vella gloria que se recorda, aínda conservamos a nosa historia e os nosos recordos, e aínda que che pareza pouco pola cara que estás poñendo é algo tan tan grande como a edade das estrelas, porque nacimos dos ósos da terra, bañados en auga e iluminados polo sol cada mañá.

Agora ben, todo comenzou fai máis de douscentos anos. Eles saíron da terra e do océano.

Imaxínaste esa escena? Uns seres similares a nós e á vez tan distintos que despertaron dun largo letargo para despois saír das entrañas do mundo e destruírnos casi ao completo, por culpa do dano que lle facíamos ao noso propio planeta, ao noso único fogar.

E sin que nos désemos conta o noso propio egoísmo e avaricia volvéronse na nosa contra, asestándonos un golpe fatal que casi termina coa nosa mera existencia.

É por iso, miña querida nena, que quero recordarche, sempre que sexa preciso, que non somos os únicos habitantes diste planeta. Que todo o dano que provoquemos seranos devolto, tal vez multiplicado, e creo eu que xa hemos pagado suficiente e por bastante tempo todo o dano que provocamos.

Somos humanos Phoebe, aínda que durante moitos séculos nos comportamos coma deuses, olvidando a nosa mortalidade. Non somos eternos miña pequena, temos límites, fallamos incluso, e nos deixamos levar polos nosos sentimentos.

Pero con todo isto, con toda ista historia, espero e desexo que xamáis caiga no olvido que o único que nos condicinará aos seres humanos é e será por sempre: a natureza .Porque de ela dependemos e por ela vivimos.

Agora descansa miña pequena, que a avoa vindrá a entregarche o regalo das estrelas.


_______________________________________

Relato de Esther Santiago Casares. 2º Bach B
"UN INTRE"

Meu avó non me miraba. Meu avó retábame coa mirada. Os seus ollos susurrábanme adeus, malia que o meu corazón dicíame ven. Ven meniña ven.

Xa pasaron sesenta anos, e apenas podo distinguilo, sentado nesa cadeira mirando pola fiestra, arrebatándome todo aquelo que nunca pensei que me arrebatarían. Un horizonte desconcertado e nefasto, erguíase sobre min, coma se fose cousa doutro mundo, daquel mundo do que ninguén quere falar.

A escuridade estaba alí. E está aquí aínda agora, cando penso no que non debería estar pensando. A escuridade, a negra sombra que asombraba a Rosalía.

Levabase con ela todo aquelo que me ataba a ser alguén. Íase. E eu íame con ela.

Se quedaba un anaco de esperanza naquel intre, ficou morto ao atoparse ca miña expresión.

E meu avó, mentres tanto, seguía sentado.

Mirando, espectando. Podía ver como as súas pupilas se dilataban, a pesar de que o seu corpo trataba de reprimir as emocións. E cada vez que parpadeaba, cada vez que o facía, vía como os meus soños, aqueles que tanto me quitaron o sono e non precisamente que mo deron se esquecían e me abandoaban.

Íanse co vento.

E é que certamente todos soñan con esa vida utópica, esa onde lonxe de ser un reto, o futuro está preto sempre das nosas mans.

Corre, corre máis forte. Algún día, non moi lexos chegarás. Todos soñan con ser dignos, e poucos son aqueles que coma meu avó, o conseguen.

E aí segue, e aí seguirá. Atento ás fotos, esas que tanto quixo e que durante tantos días quitou o pó.

Ogallá que non fose tan teimudo.

Semella que imaxina a súa historia en forma de flashback, e nela introduce cousas que tal vez non ocorresen, pero que no fondo do seu corazón, lle gustaría que houbesen ocorrido. Cando naceu miña nai, cando nacín eu, cando fitou coa mirada a avoa por primeira vez, cando casou, cando estoupou a Guerra Civil, cando seu pai o botou de casa, cando tivo que vivir nun garaxe cheo de porcos durante un mes. E ao saír daquel garaxe, e voltar a casa, só se lle ocorreu dicir a seu pai que con peores animais lle tocaba tratar.

Meu avó era demasiado peculiar, quizais ese era o seu único erro.

Ou erro, ou virtude. Nunca saberei cal das dúas.

Hoxe choveu, e como dicía sempre el, nunca choveu que non escampara. Sen embargo, leva horas e horas caendo auga do ceo. Parece que Deus chora, que algo vai mal.

O mundo non é o que era, e menos agora. Xa non quedan sitios onde perder a vista, sitios onde deixarse levar polo vento, pode ser un pasatempos.

O aire puro que antes entraba polo meu nariz, agora sinto que está contaminado por unha sociedade enferma e tóxica, que non só morre de cancro, senón que se mata a sí mesma.

Xa morreron todos aqueles lugares onde podías deitarte no chan, pechar os ollos, e apagar por uns minutos os teus sentidos, para deixarte levar polo corazón da Terra.

A miña terra, a miña terriña. Se meu avó estivese, choraría o que non chorou o ceo ata hoxe. Choraría todo aquelo que fixo falta que choraran tantos que riron. Choraría todo o que non choraron os ríos ata outubro.

Pero meu avó xa non está. E a este espacio en branco, só me queda cubrilo con tinta. E a este corazón vacío só me queda alimentalo con palabras. Con recordos. Con miradas.

E aí segue, e aí seguirá. Fitándome. Cada noite que ven, cada día que se vai. Cada hora, cada minuto, cada segundo. Nunca desaparecerá.

Só me deu tempo a berrar con tódalas miñas forzas.

-Avó, por que?

Inspirou, e con toda firmeza:

- Se a miña casa se queima, eu fareino con ela.

E aí seguirán as súas palabras, levadas polo vento, ao olvido.


E só en min seguirán. E só en min morrerán.

_______________________________________

Relato de Beltrán Dobarrio Requejo. 4º ESO A
"SAMAÍN"


Chámome Sam Preston, e escribo a miña historia para que soubesen o que en realidade nos aconteceu ós meus amigos, e a min.

Todo empezou o día de Samaín. Fran e mais eu atopamos na biblioteca un libro de espiritismo, polo que decidimos preparar unha noite de terror. O lugar elixido unha casa propiedade dos pais de Sara, a noiva de Fran. Atopábase nun bosque preto dun pequeno lago. Ás sete da tarde xuntámonos na miña casa; estaba Sara e Fran, meu curman John, Tim e o seu irmán maior Ronny, Mery e mais eu.Repartímonos en dous coches e dirixímonos á casa, pero no medio do camiño fixemos unha paradiña para mercar algunhas bebidas e bocadillos.

Chegamos ás dez da noite. A lúa brillaba no ceo e reflectíase nas negras augas do lago. Era a noite perfecta para unha sesión de espiritismo.

Entramos na casa, comemos e bebemos mentres falabamos das clases.

Preto das doce empezamos a sesión. Sentámonos ó redor dunha mesa e prendemos uns cirios. Fran comezou a ler o libro, pero non sucedía nada. Ninguén falaba. De súpeto Ronny comezou a mover a mesa e rifámoslle. Entón... unha corrente de aire percorreu ao cuarto apagando os cirios. Mery gritou, e cando prendemos de novo os cirios Ronny estaba no chan. Non se movía. Acerqueime, tomeille o pulso, pero non tiña. Quixen escoitar o seu corazón, pero non latexaba. Mirei os outros e díxenlles que estaba morto.

Todos choraban. "Temos que marchar", dixo Tim, pero nese mesmo momento, Ronny incorporouse e dixo: "Xa estou aquí.... Idea morrer todos", e despois o sei corpo caeu no pavimento coma un saco de patacas.

Corremos á porta, pero estaba pechada e s fiestras tamén. Dirixímonos á cociña, xa que alí había outra porta, pero tamén estaba pechada. Xirámonos. Mery e Tim estaban na porta da cociña. Tras eles unha sombra que os envolveu e levounos polo corredor. Fomos tras eles mentres escoitabamos os seus berros, pero non os puidemos axudar.

Tan só quedabamos catro de sete. Volvemos ó salón. O libro permanecía alí, sobre a mesa. Collino e na última páxina líase: "Cada ano en Samaín levareime a vida de quen me posúa"
De novo vimos a sombra, esta vez detrás de Jonh. Agarrouno dun pé e tirou del. Fran colleuno da man e eu a Fran. Tirabamos con forza, pero de nada servíu; aquela cousa levou a Tim. Xa case amencía. Pensamos en destruír o libro,tal vez así aquela sombra nos deixaría. Collemos un cirio e prendémoslle fogo, e cando ardeu as portas abríronse, corremos e saímos da casa. Ó fin estabamos a salvo. Observamos como a casa se queimaba, e de súpeto aquel espectro saíu da vivenda, collendo a Sara e Fran, levándoos dentro. Entón escoitei: "Vou a por ti". Corrín ata o coche, monteime e arranquei.
Pensei que xa estaba a salvo, pero cando mirei o asento do acompañante o libro estaba alí. Ó lonxe escoitaba: "Non podes escapar, atopareite o próximo Samaín".


Desde entón deambulo dun sitio a outro, esperando que chegue Samaín, e a sombra veña a por min.


No hay comentarios:

Publicar un comentario