¡Shhhh ...!
Apenas
había tomado asento cando o Sr. Perkins comezou a revoar ao meu arredor coma un
paxaro de mal agoiro comprobando disimuladamente que cumpría as normas da
biblioteca. Dispúxeme a sacar o lapis e
a goma do meu atestado estoxo taia XL, cando o ruido do lapis de cores,
rotuladores, texoiras e pegamento fixo que se volvera cara a miña mesa coma se
un can de caza fora cheirando a súa presa.
O Sr. Perkins tan alto e delgado coma unha palmeira solitaria en metade
do deserto coidaba escrupulosamente de que as normas da biblioteca fosen
respetadas estrictamente, tan estrictamente coma coidaba de que a súa paxarita
fose estrictamente perpendicular á súa noz.
E foi así como me regalou o seu primeiro: "Shhh..." da xornada, os cales se sucedían un tras
outro ao más leve susurro, ruido ou carraspeiro que subira por riba do número
de decibeles que o seu fino oído puidera tolerar.
A escuridade fixo que comezaramos a acender
as luces das mesas de tulipas verdes que daban á gran sala da biblioteca un
aire de soledade e tristeza, cando un novo siseo do Sr. Perkins fixo que
levantara a cara dos meus apuntes:
-
¡Shhhh ...! Señorita vaia recollendo os seus libros e utensilios de
estudo. Hoxe a biblioteca pechará antes
as súas portas por cuestións persoais.
Eu fixen un xesto seguido dun ruidito que
deixaba ver claramente a miña molestia cando o Sr. Perkins volveu a sisear
¡Shhhh...!
"'Shhh, Shhh, Shhh" mofeime do
antipático home o cal sen facerme caso enfilou cara a porta da biblioteca xa co
meu sombreiro e o abrigo na man.
A señorita Smith apremioume a que abandoara
a biblioteca mentres ía apagando as luces das mesas vacías.
Cando saín da biblioteca puiden ver ao lonxe
un tumulto de xente que rodeaba a algo ou alguén en metade da calzada e outras
persoas corrían cara alí para ver o que pasou.
Eu funme camiñando cara a miña casa.
Á tarde seguinte cando cheguéi a biblioteca
o siseo incansable do Sr. Perkins sobresaltábame cada vez que pasaba unha
páxina, sacaba un pano de papel ou cando se me caeu o caderno: "Shhh,
Shhh, Shhh", retumbaba pola sala. Cansa xa dirixinme cara a mesa do
bibliotecario decidida a poñer fin a esta situación ou ao fin decidiríame a
cambiar de biblioteca. Á mesa estaba sentada
a Señorita Smith cos ollos vermellos como de ter estado chorando. Pregunteille polo Sr. Perkins cando ela dixo
despóis dun longo suspiro:
-
O Sr. Perkins non veu hoxe a traballar.
- Iso non é posible -díxenlle-,
leva toda a tarde siseando ao meu arredor dun xeito xa insoportable.
- Iso non pode ser, Señorita.
- Como que non? Preguntéi.
- O Sr. Perkins foi atropelado ante
ao saír da biblioteca. O Sr. Perkins
faleceu onte.
- Shhhh ...
- FIN -
Desperteime
no húmido chan, algo aturdido e con dor de cabeza. Levanteime e dinme de conta
de que non se vía nada e que se ouvían uns "escalofriantes pasos".
Busquei apresuradamente luz e atopei claridade a uns 10 metros. Corrín hacia
aquela luz coma nunca o fixen. Grave erro! Pois atopeime cun señor cunha
escopeta e cun candil que apuntaba a todo o que se movía. Por sorte, non estaba no seu "campo de
visión" e fuxín.
Despóis de camiñar moito tempo, atopei o meu
fogar coas luces apagadas e entrei nel.
Ao día seguinte enterámonos, grazas a nosa
veciña, que se adica a ollar pola ventá, que xogando ao escondite quedéi
incosciente, e que o home da escopeta era un cazador.
Todo encaixa. Excepto os
"escalofriantes pasos" que non sei de quen eran, nen quero sabelo, a
verdade.
- FIN -
ESCURIDADE
Todo
estaba escuro. Unha enorme masa negra estaba sobre min ocupándoo todo. Todo.
Sen luz. Non sabía onde estaba. Como chegara ata alí? Qué pasara? Non o
sabía. Un enorme sentimento de terror
invadiume e a ansiedade polo descoñecido afogábame. O meu corazón desbocábase e semellaba que ía
estalar ante a inseguridade e, de súpeto, todo parou. Sentín unha mirada observadora, malvada,
misteriosa, detrás de min, e entón a necesidade de escapar fíxose ainda maior a
unha velocidade de vértigo. Alonguéi a
man e conseguín ver un atisbo de luz, pouco a pouco. Estaba saíndo, sí. Alonguéi o outro brazo tamén. Sentín que as miñas mans escaparan, estaban
libres, mais eu non, a escuridade absoluta rodeábame misteriosamente. Tiña que
marchar, a inquietude de aquela mirada fulminábame. De súpeto vin unha luz
enriba de min, sobre a miña cabeza. Dirixinme a ela. Estaba saíndo, sí ...
Entón, coa miña sudadeira negra coma a noite xa posta, calceime e saín á
rúa. Quedara ás seis. Xa chegaba tarde.
- FIN -
No hay comentarios:
Publicar un comentario